Bir devrin gerçeğiydi Komandolar… “Komando Kampları” düş ürünü değildi… Gerçekti! Gurur duyulacak bir geçmişin ilk merhalesiydiler. Makam ve siyaset için bir şey yapmadılar. Görevlerini yapıp, bir kenara çekildiler. Öyle gerekiyordu! Öyle oldu! Unutmanın, unutturmanın, inkâr etmenin anlamı yok! Aksine sahip çıkmalı! Öğrenilmeli… Amaç için ölmek güzel bir şey. İdeal için ölenlere saygı duyuyorum. Çünkü halis bir niyetin, kutlu bir ülkünün, örnek bir mücadele gücünün ürünüydüler. Gençler bizi öğrensin, bizim

Destanlar, kadim varlığımızın kanıtlarıdır. İnanılmaz bir varsıllıkla Türk’e Türk’ü anlatırlar. Bilinmeyen çağlardan esenlemeler gönderirler büyük bir kutla. Olmayacakları oldurur, yaşanmamışları yaşatırlar. Söz ile dilden dile aktarılarak bu çağlara kadar varlıklarını korurken, öylesine varsıllaşmışlardır ki… Kutlu Gök kişileri ve destanlar, bir araya gelince… Destanlarımızı kutlu Gök kişileri dillendirirse… Anlatırlar, Gökçe! Anlatsınlar da dinleyelim! Anlatsınlar da anlayalım! Bir başlangıç yeridir Gö

‘Bu roman, 12 Eylül Cuntası tarafından idam edilen Mustafa Pehlivanoğlu'nun yaşadıklarından kurgulanmıştır.' Gecenin ötesine yankılanmıştı Mustafa'nın tekbir getiren sesi. Duyanların yürekleri dağlanmıştı. Yine de bir umut, sabahı bekliyorlardı. Olanın, olmamış olması için dua ederek. Sabah, yayıldı acı haber. Canhıraş feryatlar yükseldi dost ağızlarından. Hayır! İstediği bu değildi. Tekbirler, Fatihalar eşlik etmeliydi yiğit Mustafa'ya. Bir de isteği vardı… “Ardımdan hatim indirin!” Vasiyeti buydu Mustaf

Bu bir roman değildir. Bu bir biyografi değildir. Bu bir destandır! Destanlar; yiğitler, kahramanlar üzerine kurgulanır. Bu destan da Fırat için… Yiğitlik, erlik her kişioğluna verilmeyecek bir üstünlük… Yiğitlik, erlik her kişioğlunun taşıyamayacağı bir orun… Yiğitlik ve erlik, onu var edip yaşatacaklar için bir ayrıcalık… Kimileri yiğit olarak kahraman olarak doğar. Fırat! Dikkatleri daha çok üzerine çektiğini de biliyordu, ama aldırmıyordu. Her zaman söylediği söz vardı dilinde. “Allah var, gam yok!”

Abdullah Çatlı… Adını kullanamayacaktı uzun yıllar boyu. Yasaklı kılınmıştı. Hem kendini hem ailesini hem de çevresindekileri tehlikelerden korumak için zorunluydu buna. Oysa adı ne büyük mutlulukla konmuştu. 1977… Ankara Ocak Başkanı oldu. Unutulmaz unvanını almıştı artık. “Çatlı Reis…” Çatlı Reis Ülküdaşlarını korudu, kolladı… “Bozkurtların Kanunu” buydu: Destan böyle başlamıştı. 25 Nisan 1990… Haber iletildi Reis’e. “Sana ve ekibine ihtiyacımız var!” “Ekibim değil, Ülküdaşlarım” dedi, Reis. “Devleti

Yalnızca kırk yıl süren, kısacık bir yaşama sığan bunca yaşanmışlık... Tamamı, hiçbir zaman hiç kimse tarafından bilinmeyecek. Çünkü yaşayan öyle istedi. Öyle olması gerektiğini düşündü ve buna inandı. Tutkulu bir ülkü aşkı, Türklük sevdası, vatana bağlılık ve bunun insanı taşıdığı inanılmaz çizgiler. Ölüm ile kol kola, ölümü bile bile ve biraz da ölümü severek yaşamak. Kahramanım Çatlı, büyük görevlerin büyük işlerin adamıydı. Gerek Ülkü ocakları içinde aldığı görevlerde, gerekse inancı dolayısı il

Tomris Han... Saka Türklerinin Kadın Hakanı… Yiğit kadın… Alp kadın… Bilge kadın… Kurt kadın… Han kadın… Çağlar ötesinden ses veren, kutlu bir destan kahramanı… Var olmuş tarihî gerçek... Tomris Han… MÖ 500-600 yılları arasında yaşamış, Alp Er Tunga soyundan gelen eşinin ölümü üzerine Sakaları yönetmiştir. Öylesine büyük işler yapmış, öylesine yiğitlikler göstermiştir ki, başta Herodot olmak üzere yaşamış en eski tarihçiler ve yazılmış en eski kaynaklar ondan söz etmek zorunda kal

Başımıza gelenlerin ardından yaşadıklarımız… Beklenmedik çağda gelen yardım… Bunca hız ve bunca güven… Onlar bize güveniyorlar, biz onlara… Bu çağda… ÇETE, güven üzerine kuruldu. BÖRÜLER, ÇETE’ye güvendiler. Bir anda yetişmişlerdi. Ellerinde büyük bir güç daha da ötesi bir ulu kut vardı. O durumda bile bizi şaşkınlığa düşüren… ÇETE, geleceğe hazırlanıyor!

Türk’ün yağısı çoktur! En büyük yağısı da içindekiler… Hainler… Haini çok bir budundur Türkler! Gizli ve açık hainler onu zora düşürmek için her dem pusudadırlar. Dış yağılarla işbirliği yaparak Türk devletini bölmek, yıkmak için çalışırlar durmadan. Türk, direnir. Türk, karşı çıkar! Türk, ölür ancak geri durmaz yurdunu, devletini savunmaktan. Kut olsun ki Aksaçlılar Meclisi var. Kut olsun ki Türk Börü Birliği var ve budunun en zor anlarında duruma el koyup, gereğini yapıyor. Böylece Türk ölümsüz oluyor.

İl sahibi ulus, varlığını hem dosta hem de yağıya kabul ettirir. İli, ordu korur. Ulus da ilini bilir, yüceltir. Ordu, ilin kalkanı, kılıcı, yayı, kargısı, atı… Bugün, topu, tüfeği, uçağı, gemisi, tankı, bombası, füzesi, insansız hava aracı, nükleeri… “Orduyu yıkarsan, ili koruyamazsın!” Aksaçlılar Meclisi, Türk ilinin en büyük güvencesidir. Türk Börü Birliği... Ölümsüz yapı! Var gücüyle gizemini, varlığını ve etkinliğini sürdüren Türk gücü. Türk'ün gücü. Töresi: “Hain gebertmek ibadettir.” “Elbett

Bu toprakları kana bulayan nefttir. Buna eşlik eden, kotarılmış, kurgulanmış nefrettir. Neft ve nefret... Bu ikili yan yana gelip hem onulmaz yaralar açmışlar, hem de odu, kanı, ölümü birlikte taşımışlardır günümüze dek. Yakın tarih neftin ve nefretin uygulamaları ile yoğrulmuş, ortaya insanlık tarihinin acılarla dolu en kötü sayfaları çıkmıştır. Oysa bu topraklar bütün semavi dinlerin doğum merkezidir ki din aslında insanları daha güzele, daha iyiye ve mutluluğa taşımanın yoludur. Tam tersi olmuştur. K

Bizler.. Aksaçlılar meclisine bağlı Türk Börü Birliği’nin erleri… Devletin gizli kalmış ama en büyük destekçileri. Sınırsız gücün temsilcileri. Etkin ve güçlü yapının vurucu gücü. Türk Börü Birliği’nin tek hedefi vardı: Türk yağıları.
 Tek görevi vardı: Onları yok etmek.
 Bunun için çalışıyorduk. Bunun için buradaydık. Bugün, o gün! Bütün acunun, Türk’ü tanımak, bilmek istemeyen ulusların büyük bir vurgun yiyecekleri gün. Vurgun günü. Tarihe geçecek ve unutulmayacak bir gün. Asırlar geçse de a

Ölüm var mı? “Adına uçmaklık dedik bu nedenle, ölümün! Yerimizi Gök belledik ki en kutlu yüceliktir.” Sevgi var mı? “Yiğidin gönlü boş olmaz!” Gönlümde başka bir sevgi için yer kalmadı sanıyordum; ama varmış. Barış var mı? “Savaş hiç bitmedi. Ulusların var olmasından beri hep vardı ve hep olacak.” Barış zor! Yurttan daha kutsalı, uğruna ölünesi var mı? Gölgemizin düştüğü her yere YURT dedik biz! Çok ötelerden buralara... Buralardan çok ötelere... “Gök'ü çadır, güneşi bayrak” belle

Acuna ili biz öğrettik. Acuna savaşçılığı, orduyu biz öğrettik. Acuna erliği biz öğrettik. Yarguyu, eşitliği, düşküne sahip çıkmayı ve bütün güzellikleri töre kıldık. O zor coğrafyadan bu yana, bu zor coğrafyaya geldiğimizde, Tanrı buyruğu ile göçtüğümüzde, Tanrı dağları yüceliğini yanımızda getirdik. Tanrı dağlarını yüreğimiz kıldık. Bütün çağlarda kalacak ve yalnızca bizim için atacak bir yürek… Töremizi ve adımızı kanımızla yazdık. Kökümüz derin. Sınırlarımız ergin. Aslında acunda bizim güc

Bunu yaparken gerçeklerden, doğrulardan hiç kaçmamak. Yaşananları abartmamak. Tarihe yalan katmamak. Bu kutlu DESTAN anlatısı tamamlandığında, okuyan her Türk, ulu ve eşsiz geçmişinden, kutlu atalarından duyumdar olsun, istiyoruz. Neler olup bitti iyice bilsin, anlasın, istiyoruz. Anlatması gerektiğinde de oğluna, kızına, atısına, yeğenine, torununa, doya doya ve hissederek anlatsın, istiyoruz. On yere, kırk belgeye, yüz yoruma, bin yazıta bakmadan, kolayca ve inanarak, işte doğrusu budur, desin, istiyoruz.