#SokakSanatı Doğayı gördün, cenneti istediğini keşfettin. Kütüphaneye adım attın, ilim talep ettin. Sonra sessizlik kırıldı bir gürültünün içinden. Sen sanatı arıyordun, kendini buldun. Ayşe Can, sokaklarda sanat olarak nitelendirilen duvar yazılarını ve resimlerini fotoğraflayan genç bir kızdır. Bunları Sokak Sanatı adındaki bir blogda yayınlayarak belli bir kitleye ulaşmıştır. Alfabe adında gizemli bir sanatçının da büyük hayranı olan genç kız, onun kim olduğunu merak etmekte ve sıkıca eserlerini takip

Genç yaşında dul kalan Asiye dört yaşındaki kızıyla hayata tutunmaya çalışırken, Karadeniz’in güçlü ailelerinden birinin konağında işe başlar. Zorlu hayatı burada günden güne iyiye giderken İstanbul’dan gelen evin büyük oğlu Kadir’le yolları kesişince hayatı karmakarışık bir hâl alır. Hırçın Karadeniz’in denizlerini kıskandıracak gözlere sahip olan bu adamla ne zaman göz göze gelse buradan kaçması gerektiğini kendine söyler. Kaçmaya çalıştığında ise onu geriye döndüren bu adama hissettiklerinden utanır. “S

Yalnızca kırk yıl süren, kısacık bir yaşama sığan bunca yaşanmışlık... Tamamı, hiçbir zaman hiç kimse tarafından bilinmeyecek. Çünkü yaşayan öyle istedi. Öyle olması gerektiğini düşündü ve buna inandı. Tutkulu bir ülkü aşkı, Türklük sevdası, vatana bağlılık ve bunun insanı taşıdığı inanılmaz çizgiler. Ölüm ile kol kola, ölümü bile bile ve biraz da ölümü severek yaşamak. Kahramanım Çatlı, büyük görevlerin büyük işlerin adamıydı. Gerek Ülkü ocakları içinde aldığı görevlerde, gerekse inancı dolayısı il

Abdullah Çatlı… Adını kullanamayacaktı uzun yıllar boyu. Yasaklı kılınmıştı. Hem kendini hem ailesini hem de çevresindekileri tehlikelerden korumak için zorunluydu buna. Oysa adı ne büyük mutlulukla konmuştu. 1977… Ankara Ocak Başkanı oldu. Unutulmaz unvanını almıştı artık. “Çatlı Reis…” Çatlı Reis Ülküdaşlarını korudu, kolladı… “Bozkurtların Kanunu” buydu: Destan böyle başlamıştı. 25 Nisan 1990… Haber iletildi Reis’e. “Sana ve ekibine ihtiyacımız var!” “Ekibim değil, Ülküdaşlarım” dedi, Reis. “Devleti

Bu bir roman değildir. Bu bir biyografi değildir. Bu bir destandır! Destanlar; yiğitler, kahramanlar üzerine kurgulanır. Bu destan da Fırat için… Yiğitlik, erlik her kişioğluna verilmeyecek bir üstünlük… Yiğitlik, erlik her kişioğlunun taşıyamayacağı bir orun… Yiğitlik ve erlik, onu var edip yaşatacaklar için bir ayrıcalık… Kimileri yiğit olarak kahraman olarak doğar. Fırat! Dikkatleri daha çok üzerine çektiğini de biliyordu, ama aldırmıyordu. Her zaman söylediği söz vardı dilinde. “Allah var, gam yok!”

Kabus geri dönmüş gibi gruptakilerin hepsi de çok gergindi. Gerekmedikçe Kimse kimseyle konuşmuyordu. ‘’Korku insan denen bir giysiye bürünürse, acı ateşten bir demire döndürülürse, insan kalbi o zaman ne olur?’’ Şimdi bu da ne demek oluyordu? Bu pusulada yazan şeyler en çok Judi'yi etkilemiş olmalıydı. Bir el dokunsa ağlayacaktı. Sinirleri gerilmişti.

SESİM OLURMUSUN Gözleri birbirleri ile kesiştiği o sıcak yaz günü gibi ısınmıştı kalpleri. Hiç soğumadan o günden beri hep birbirleri için attı kalp atışları. Uzaktan izlediler birbirlerini, bazen biri ansızın not buldu; şiir, şarkı sözü yahut duyguların anlatıldığı karalanmış yazılar birikti ellerinde... Gözleri hep uzaktan buluştu; biri engeli yüzünden imkânsız olduğunu düşündü, diğeri utangaç olduğu için süredurdu birbirlerinden uzak kalmaları... Peki, onları dinlemeyen kalplerinin çıktığı yol ne olacakt