Bir taraftan güvercinlerin karınlarını doyururken bir yandan da ekmeklerin çöpe gitmesine engel olmuştum.
O günden sonra o güvercinler benim güvercinlerim olmuştu. Alışmıştık birbirimize. Ben ekmekleri veriyordum, onlar sevgilerini. O günden sonra nineme daha çok bağlanmıştım. Çünkü sevmenin ne kadar büyük bir değer olduğunu daha küçücük yaşımda benim anlamamı sağlamıştı.
Sevmekten korkmayın! Çünkü en değerli varlığımız kalbimizdeki sevgimizdir...